nie ufać

См. также в других словарях:

• nie — (pisane rozdzielnie) partykuła przecząca 1. w połączeniu z czasownikami a) «stanowi zaprzeczenie jakiejś czynności lub stanu, które dany czasownik wyraża; w konstrukcjach zdaniowych uwydatnia kontrast, przeciwieństwo, stopień nasilenia danej… …   Słownik języka polskiego

• grosz — 1. Być, pozostać itp. bez grosza; nie mieć (ani) grosza, centa, książk. szeląga (przy duszy, w kieszeni); nie mieć złamanego grosza, centa, książk. szeląga «nie mieć żadnych pieniędzy, być bez środków do życia»: (...) zaangażowałem partyjnych… …   Słownik frazeologiczny

• wątpić — ndk VIa, wątpićpię, wątpićpisz, wątp, wątpićpił «nie być pewnym czegoś, nie mieć wiary w coś, nie być przekonanym o czymś; nie ufać, nie dowierzać, powątpiewać» Wątpić w powodzenie sprawy. Nie wątpić o czyichś zdolnościach. Wątpię, czy będę mógł… …   Słownik języka polskiego

• dewiza — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. dewizazie {{/stl 8}}{{stl 7}} idea przewodnia, reguła życiowa, zasada postępowania wynikająca z określonego poglądu na świat, ukształtowanych przekonań, uznawanych wartości, wyrażona w zwięzłej formie; sentencja …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• być — ndk jestem, jesteś, są, będę, będziesz, będą, bądź, był I w funkcji samodzielnej «zajmować pewne miejsce w rzeczywistości» 1. «mieć byt, istnieć, żyć» Cichy, jakby go nie było. Pomnik jest do dzisiaj. Nie było cię jeszcze na świecie. Był sobie… …   Słownik języka polskiego

• pewny — a. pewien (tylko w funkcji orzecznika) pewnyni, pewnyniejszy 1. «taki, który niewątpliwie nastąpi; niechybny, zapewniony» Iść na pewną śmierć. Zwycięstwo było prawie pewne. Pewna zguba. Pewne nieszczęście. 2. «o człowieku: godny zaufania, taki,… …   Słownik języka polskiego

• pewny — {{/stl 13}}{{stl 7}}|| {{/stl 7}}pewien {{/stl 13}}{{stl 8}}(tylko w funkcji orzecznika) przym. Ia, pewnywni, pewnyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} taki, co do którego nie ma wątpliwości, że się zdarzy;… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dowierzać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, dowierzaćam, dowierzaća, dowierzaćają {{/stl 8}}{{stl 7}} ufać komuś, wierzyć w prawdziwość, szczerość kogoś (zwykle w połączeniu z przeczeniem {{/stl 7}}{{stl 8}}nie{{/stl 8}}{{stl 7}}) : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• nawalać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, nawalaćam, nawalaća, nawalaćają {{/stl 8}}– nawalić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, nawalaćlę, nawalaćli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} nie funkcjonować… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• spodziewać się — 1. Nie spodziewać się po kimś niczego «uważać, że ktoś nie jest zdolny do niczego dobrego»: Nie spodziewa się po nim niczego... Już dawno przestała mu ufać (...). Roz bezp 1998. 2. Spodziewać się po kimś wszystkiego «spodziewać się po kimś rzeczy …   Słownik frazeologiczny

• wiara — ż IV, CMs. wierze; lm D. wiar 1. blm «przeświadczenie, przekonanie, pewność, że coś jest prawdą, że coś jest słuszne; ufność, że coś się spełni, wierzenie w coś» Wiara w ideały, w słuszność jakiejś sprawy. Wiara we własne siły. Przywracać komuś… …   Słownik języka polskiego